Met de fiets door Sint-Niklaas: wie zijn onze korte keten-handelaars?

Sophie ontdekt de Korte Keten fietsroutes. Deze week fietste ze 15,4 km doorheen Sint-Niklaas langsheen tal van landbouwers, korte keten-initiatieven en verkopers van streekproducten. Ze deelt haar avonturen graag met ons!

Sinds de lockdown light is een trip naar de supermarkt bijna mission impossible: vul je kar zo snel en efficiënt mogelijk en houd ondertussen alle menselijke interactie op anderhalve meter. Niet meteen bevorderlijk voor de zenuwen. Gelukkig is er een manier om ontspannen te winkelen en dat stressmetertje weer in het groen te krijgen. We doorkruisten Sint-Niklaas met de fiets en hielden halt bij verschillende korte keten-handelaars. We kochten de lekkerste en natuurlijkste producten, van het veld rechtstreeks in de winkelmand!

(Tekst gaat verder onder de foto)

Onder een dubbele bomenrij ligt een groepje door de zon verdwaasde koeien te rusten in het natte gras. De charmante oprit van ’s Hondshof leidt naar een hoevewinkeltje dat al bijna dertig jaar lokale klanten voorziet van kazen, verse groenten en fruit én zelfgemaakt ijs en rijstpap. Met een tussenpauze van een paar minuten doet de ene na de andere klant het winkelbelletje rinkelen. Een mama met twee kinderen komt om een stukje smaakvolle kaas voor haar man, een oudere man hijst een zak aardappelen over zijn rug. "Frieten maken, wat moet een mens anders doen", zegt hij lacherig. “Sinds dag één van de quarantaine zien we veel meer mensen“, vertelt Marleen terwijl ze een stukje zoete boerenkaas uit de toonbank vist. “Mensen mijden de supermarkt. Ik heb er vertrouwen in dat de meeste zullen blijven terugkeren, ook als de situatie weer normaliseert.” Drukke dagen schrikken Marleen niet af. Elke weekdag staat ze om 6 uur ’s morgens haar befaamde rijstpap te maken. “In extra grote potten tegenwoordig (lacht). Ik proef er nog elke keer van, zoals elke goeie kok. Ook het hoeve-ijs vliegt over de toonbank. De kindjes zijn er gek van, maar de ouders net zo zeer.”

Vanille, chocolade, aardbei, straciatella, pistache of yoghurtijs? Getest en goedgekeurd. Allemaal om ter heerlijkst!

(Tekst gaat verder onder de foto)

Via de fietswegel rijden we langs de Grote Markt de stad uit, richting het erf van Hilde en Johan. Dochter Ellen ontvangt ons in de tuin, onder het gebinte van een oude koeienstal dat nu dienst doet als charmant terras. Tot twee jaar geleden stonden er dertig koeien te grazen in de groene weide, nu nog vijf. Een Oostenrijkse bel hangt elke dag om de hals van een andere koe. “Omdat het veld en de dieren altijd aandacht nodig hebben, kunnen mijn ouders amper met vakantie, maar af en toe houden mijn zus en ik de boel draaiende en kunnen ze een weekje weg. Die bel is een vakantiesouvenirtje uit Oostenrijk. De buren vinden het grappig (lacht).”

Ellen is ondertussen de vierde generatie in het familiebedrijf. Haar ouders namen de zaak over in 1988. “Als kind moest ik vaak mee het veld op om aardappelen te rapen. En nog altijd zie ik de charme van een boerderij als deze. Ik heb nu nog een hoofdberoep, maar op termijn treed ik misschien wel in de voetstappen van mijn ouders.”

In het kleine winkeltje, waar in tijden van social distancing maar één klant per keer binnen mag, verkopen ze zelfgemaakte honing, ijs en confituur. “Mama is een manusje-van-alles. Plots besluit ze vier bijenkasten neer te poten en een avondcursus ‘ijs maken’ te volgen. Maar het marcheert goed!”

Het is nu al uitkijken naar het ontbijt van morgenvroeg: getoast brood met homemade confituur van banaan en aardbeien. Fris, fruitig en net goed van textuur.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Net buiten het stadscentrum is de natuur nooit ver weg. We slaan de Burrelstraat in, een zijstraat van de Dendermondse Steenweg, en rijden langs velden en knotwilgen. In de bocht ligt Neerkouter Hoevevlees, een familiebedrijf van de vierde generatie waar wit-blauw runderen en varkens een stressvrij leventje leiden in open stallen en weilanden rond de hoeve. Jurgen, een gediplomeerd slager, neemt ons samen met zijn zoontje Cis mee naar de stallen. “Normaal gezien staan we op verschillende wekelijkse markten in de regio, maar in coronatijden moeten we het hebben van onze thuisverkoop”, legt Jurgen uit. “We hebben geluk dat we net voor de crisis een webshop op poten hebben gezet. We bereiken er andere mensen mee, maar we halen er uiteraard geen volledige week mee op. Ik ben gelukkig niet zo stressgevoelig, maar al te lang hoeft deze toestand niet meer te duren. Ondertussen houd ik me bezig met werkzaamheden op het land. Een job die ik normaal gezien door een loonwerker laat uitvoeren, maar ik zit hier nu toch, en het kalmeert een mens.”

Terwijl Jurgen zijn kraam met thuisverkoop afsluit, geeft hij ons een stevige lap biefstuk mee. “Kruid met peper en zout en schroei dicht aan beide kanten. Meer hoef je niet te doen om te genieten van een uitzonderlijk sappig en mals stukje vlees.”

(Tekst gaat verder onder de foto)

De Witte Hoeve is een arbeidscentrum voor mensen met een psychische kwetsbaarheid. Werkateliers en individuele trajectbegeleiding geven hen nieuwe richting in het leven. “De meeste ateliers, van houtbewerking tot het schoonheidssalon, liggen vrijwel stil of draaien alleen nog maar op vrijwilligers“, zegt algemeen coördinator Alda. “Zolang de lockdown duurt, moeten patiënten hun opleiding staken en dat weegt. We kunnen alleen maar hopen dat de coronacrisis niet al té lang meer duurt.”

Wat wel nog volop draait is de bakkerij en het bijhorende winkeltje. Je vindt er onder andere meergranenbraad, zwartewoudbrood en een speciaal 'Valkbrood'. Allemaal gebakken in een ambachtelijke houtoven. Een nieuwe lading bokkenpootjes ligt net klaar en ik krijg er eentje onder de neus geschoven. Smeuïg en zoet, perfect passend bij de frisse thee met zelfgekweekte munt en citroenmelisse. De grote kruidentuin ziet er weelderig uit. De kruiden worden gedroogd of verwerkt in helende zalfjes met sint-janskruid of goudsbloem.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Met verse energie fietsen we verder naar De Buurderij, waar net het wekelijkse ophaalmoment plaatsvindt. Op de grote parking naast de Vrije Ateliers vormt zich een gedisciplineerde mensenrij, netjes anderhalve meter afstand houdend. Met grote boodschappentassen in de hand wachten klanten geduldig hun beurt af. “Normaal gezien hebben we twintig bestellingen per week, maar de laatste weken zijn het er meestal zo’n tachtig. Misschien leven mensen bewuster sinds de coronacrisis?”, vraagt Lien zich af. “De mond-aan-mondreclame doet alleszins z’n werk. Online bestellingen kunnen hier worden opgehaald, maar we brengen ze ook aan huis. Vorige week was ik om 23 uur nog altijd aan het leveren. Gelukkig kunnen we rekenen op vrijwilligers die ons door deze drukke periode loodsen.”

Na een namiddag fietsen willen we àlles meenemen: vegetarische grillkaas, ambachtelijke biertjes en vlierbloesem, honingcake, maar ook de pralines en het vlees van de boer in de buurt.

Zelfvoorzienend Waasland doet watertanden!