We hebben de 'Peddelroute Waasland' uitgetest voor jou

Kies jij dit jaar voor een staycation of trek je er gewoon graag op uit in eigen streek? Dan moet je zeker de gloednieuwe Peddelroute Waasland uitproberen. Wij proefden alvast even van de schoonheid van de Wase waters en lieten onze opblaasbare kano te water. Dobberend op de rustige Durme, onder een milde zomerzon, leek het Zuiden van Frankrijk plots niet meer zó onmisbaar.

De Peddelroute Waasland is niet alleen de eerste officiële route van Oost-Vlaanderen, maar ook één van de enige plaatsen in Vlaanderen waar je in een lus kan peddelen. Maar liefst 31 kilometer is de route, en ze verbindt de Durme met de Moervaart, de Zuidlede en het Kanaal van Stekene. Met de kano, kajak of supboard kan je makkelijk even pauzeren aan verschillende aanlegsteigers op het traject. Op de Moervaart in Moerbeke, ter hoogte van de voormalige suikerfabriek, werd zelfs een gloednieuwe steiger geopend.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Kajaks of kano’s kan je huren in Lokeren en in Wachtebeke, maar als je een echte waterrat bent, schaf je gewoon je eigen opblaasbare exemplaar aan. Wij besluiten om onze armspieren voorlopig even uit te testen in een geleende opblaasbare kajak. Zo’n opblaasbaar bootje blijkt gelukkig net iets makkelijker in elkaar te steken dan de gemiddelde Ikea-kast. De kajak zit in een grote zak, met pomp en in elkaar te schroeven peddels. Net voorbij het Keysershof in Sinaai ligt een klein en rustig aanlegsteigertje waar we onze kajak besluiten op te blazen. Blijkt dat we gewoon netjes de cijfertjes moeten volgen: eerst compartiment 1 opblazen, helemaal tot aan nummertje vijf. Terwijl we al lichtjes zwetend gebogen staan over het laatste op te blazen stukje, laten twee vrienden hun sloep te water. ‘Bij mooi weer is een vaartripje al eens leuker dan een zoveelste fietstocht! We hebben pintjes en chips mee in onze koelbox. Meer hebben we niet nodig om even te vluchten in de natuur‘, klinkt het bij Marc en Luc, terwijl ze rustig afdrijven richting de Sinaaibrug.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Nadat we ook de zeteltjes hebben opgepompt en goed vastgetrokken, is het moment daar om de kajak te water te laten. Mijn kajakpartner zet zich als eerste in de stevig opgeblazen boot. Ondanks zijn negentig kilo (die coronakilo’s blijken hardnekkig) houdt de kajak stand. Terwijl ik in het voorste zitje kruip, komt een andere kajakker net toe. Hij hijst zijn kajak op de steiger met een zelfvertrouwen dat ons nog even ontbreekt. Voorzichtig wiebelend duwen we ons af, even vrezend voor een onmiddellijke ontmoeting met koude water, maar we blijven drijven. Ik merk al snel dat mijn passagier liever op zijn eigen tempo roeit, waardoor onze peddels meermaals tegen elkaar kloppen en een milde frustratie niet veraf is. Vijf minuten en een paar duidelijke instructies later, klieven we zowaar synchroon door het water. We varen richting de Koebrug in Stekene. Heel af en toe passeert een ander kajak, maar rust overheerst. We roeien voorzichtig voorbij een eend en haar kleintjes en vangen een glimp op van een ooievaar in de vlucht. Plots bevinden we ons te midden van een idyllisch natuurtafereel.

(Tekst gaat verder onder de foto)

Competitief peddelen is niet aan ons besteed, dus terwijl we ons even vasthouden aan de oever, haal ik fruit en koekjes boven. We horen het ruisen van de bomen en de stemmen van een paar wandelaars verderop. Een motorbootje vaart voorbij en creëert golven met een zachte cadans. De rust doet deugd na een vervelende week en geen zicht op een echte vakantie in het buitenland. Met verse energie varen we verder, maar het vele peddelen laat zich ondertussen wel al voelen in onze schouders. Mijn passagier besluit heel even achterover te leunen en zich te laten meevoeren met zicht op de lucht, maar na een minuut of twee hoor ik achter mij een licht paniekerige: ‘Dju, water in de boot!’ Blijkbaar waren we vergeten om achteraan een stop af te sluiten en liep er water binnen. In een bodempje water gezeten peddelen we rustig maar kordaat verder, opnieuw richting aanlegsteiger. Ik zie ondertussen al voor me hoe we ons ongemakkelijk vastklampen aan het riet in een half gezonken plastic kajak. ‘Hoe gaan we dat in godsnaam elegant oplossen?’, vraag ik me af. Na tien minuten peddelen is het gelukkig duidelijk dat we niet gaan zinken. Het waterniveau in de boot blijft stabiel, maar het water is koud en de aanlegsteiger in zicht. Als niet-geboren waterrat lijkt vaste grond me nu wel de aangewezen optie.

(Tekst gaat verder onder de foto)

We doen nog even een tourtje onder de Sinaaibrug, en keren dan terug. Aan het aanlegsteigertje worden we begroet door de twee overenthousiaste chihuahua’s van een man die net zijn boot in het water laat. Eenmaal aan land geklauterd, moeten we lachen om elkaars natte broek, maar gelukkig liggen er reservekleren in de auto. Terwijl een koe uit een naburige weide ons gadeslaat, laten we de lucht uit de kano. We wandelen naar het Keysershof en doen een terrasje aan het water. Een sangria en een picon vin blanc blijken de perfecte beloning na een paar uurtjes peddelen. Volgende keer misschien een gewone kajak huren of gewoon iets beter de handleiding lezen! Want zo’n opblaasbare kajak zorgt eigenlijk best wel voor een luxueus gevoel van vrijheid.
Wie na het peddelen nog zin heeft in een stevige wandeling, moet zeker een bezoekje brengen aan de Fondatie van Boudelo, één van de laatste stiltegebieden in Oost-Vlaanderen. Beklim zeker de uitkijktoren om vanop acht meter hoogte het omliggende groen te bewonderen!

Ook zin gekregen om het water op te zoeken? Bekijk onze info over de Peddelroute Waasland.