Voor jou uitgetest - dé Sint-Niklase activiteit bij uitstek: een ballonvlucht!

Ha, Sint-Niklaas, ballonstad! Elke zichzelf respecterende Sint-Niklazenaar heeft op z’n minst één keer in een ballon gezeten: de Grote Markt overschouwend, turend naar de Blokken van Amelinckx. Onze redactrice besloot dan ook de confrontatie aan te gaan met haar hoogtevrees en voor de eerste keer in een ballonmand te kruipen. Dat ging vlotter dan gevreesd.

Een ballonvaarder is afhankelijk van de natuurelementen, en die laten zich op de Grote Markt vaak van hun sterkste kant zien. “De markt is een wondermooie mooie plaats om op te stijgen, maar het weer moet echt wel meezitten”, vertelt Reginald Geerinck van vzw Waasballon. “De wind komt er samen vanuit drie verschillende richtingen en draait rond op de markt zelf. Veilig opstijgen is dan ook een huzarenstukje. Je moet minstens vijftig vlieguren kunnen voorleggen vooraleer je hier van de grond mag gaan.”

Aangezien de wind op het laatste moment gedraaid is en we na amper tien minuten varen al een wirwar van hoogspanningskabels zouden naderen, wordt er besloten om op te stijgen in Puyenbroeck. Een grote jeep zet zich in beweging, de aanhangwagen met ballon hobbelt erachteraan. Tijdens de korte rit pols ik even naar de expertise van de ballonvaarder die me uit mijn (liefst laag-bij-de-grondse) comfortzone zal halen. “Ik ben één van de 101 actieve piloten in het Waasland”, schetst Tom Van der Vekens. “Ik draai al zeventien jaar mee met de crew en ben zo’n zeven jaar zelf aan het varen. Een ballonbrevet valt te vergelijken met een autorijbewijs. Eerst is er een groot luik theorie en daarna volgen vaarsessies met een instructeur, om dan uiteindelijk te kunnen genieten van die allereerste solovlucht. Als ik in een ballon zit, ervaar ik absolute vrijheid. Niets dan stilte en het repetitieve geluid van de gasbrander rond mijn hoofd. Zalig! Ik kijk dan ook niet uit naar het winterseizoen, want dan zijn de weersomstandigheden slechts zelden geschikt.”

We komen aan in Puyenbroeck en rijden met de jeep het opstijgveldje op. Een handvol andere ballonvaarders is volop bezig met het in gereedheid brengen van hun vlucht, anderen stijgen net op met schijnbaar niets anders dan de hulp van een gracieuze windvlaag. Het team haalt de mand uit de aanhangwagen, het ding weegt bijna 100 kilo, en checkt alle onderdelen. De ballon wordt ondertussen gevuld met koude lucht zodat Tom kan checken of de touwen nog in goeie staat zijn. Ik neem gauw een kijkje in de luchtbubbel: imposant, maar ook heel tijdelijk. Het heeft iets filmisch. Zodra de ballon gevuld is met warme lucht, zijn we klaar om op te stijgen. Ik klauter de mand in voel de hete lucht van de gasbrander boven me. Een deel van de crew houdt de ballon met hun gewicht op de grond tot het juiste moment er is: loslaten! Geruisloos stijgen we op, de mensen op de grond worden snel kleiner. Plots hangen we in de stilte, met rond ons een weids uitzicht: de haven van Gent, die van Antwerpen en zelfs de heuvelachtige contouren van de Vlaamse Ardennen zijn te zien. Smog zet een kleine domper op het uitzicht, maar wanneer de zon onder gaat en de hemel even lichtroze kleur, lijkt luchtvervuiling maar een kleintje.

In ideale omstandigheden vlogen we nu over Sint-Niklaas, maar de wind heeft er anders over beslist. In de verte bespeur ik de Blokken van Amelincxk. Aan een gezapig tempo glijden we af naar Lokeren. Van bovenaf is het Waasland gelukkig overal even mooi. Ik zie honden en paarden verschrikt rondrennen, koeien dwaas omhoog staren en veel kijklustigen zwaaien. “Hier nog niet landen hé,”, grapt een vrouw in haar moestuin. Uit een radiootje komt voor een leek niet te begrijpen gewauwel, afkomstig van de luchthaven van Antwerpen. We komen in een lagere luchtlaag terecht waardoor de ballon rond zijn as draait. Ik vraag aan Tom of hij soms grappige dingen meemaakt in zijn ballonmand. “Ik heb al regelmatig een huwelijksaanzoek meegemaakt. Een beetje gek omdat je als buitenstaander getuige bent van zoiets intiem, maar vooral mooi. Meestal toch. Eén keer werd de man, op één knie gezeten, afgewezen. Weg sfeer! Sindsdien hoop ik altijd vurig dat ze ‘ja’ zegt (lacht).”

Tijd om te landen. Tom geeft nog even instructies: tegen de vaarrichting in staan en een beetje door de knieën gaan om de eventuele klap op te vangen. Landen blijkt het leukste, net zoals bij een vliegtuigvlucht. Zachtjes komt de mand dichter bij de grond om verbazend zacht neer te komen. Even denk ik: we gaan alsnog met z’n viertjes tegen de vlakte, maar het evenwicht herstelt zich en de mand staat stil. Eindigen doen we met een glas cava en hapjes. De ballon zit ondertussen netjes ingepakt in een grote zak. Terug op de begane grond merk ik op dat mijn hoogtevrees me niet al té veel parten heeft gespeeld. Dan toch een echte Sint-Niklazenaar!

Foto's: Sven Dullaert
Videobeelden & montage: Pretty Fly